Entelektüelin kendini politik bağlayışı
--Burjuva toplumu içinde kapitalist üretim sistemi içinde ve bu sistemin ürettiği ve dayattığı ideoloji içinde konumu
--Özel bir hakikati görünür kılma, kuşku duyulmadan alınan politik ilişkileri ortaya dökmeyi becerme düzeyince kendine özgü söylemi
1848den sonra, Komünden sonra, 1940tan sonra… Entelektüel, hakikati konuşma hakkı yasaklanmış olanlar adına, onu daha ancak görenlere hakikati söylüyordu; o vicdandı, hatipti, bilinçti.
Ortalık son kez birbirine girdiğinde, 1968 Mayısı, entelektüel kitlelerin artık bilgiyi edinmek için ona ihtiyaçları olmadığını keşfetti: onlar, mükemmelen biliyorlardı, hiç yanılsamadan; ondan çok daha iyi biliyorlardı ve kendilerini eksiksiz ifade edebiliyorlardı.
Ancak ortada bu söylemi tıkayan, engelleyen, geçersiz kılan bir güç sistemi var, kendini sadece apaçık sansür yetkisinde ortay koymakla kalmayan, aynı zamanda, bütün bir toplumsal ağ içine en derinlemesine ve en ince şekilde işleyen bir güç sistemi.
Entelektüelin rolü artık, ait olunan topluluğun boğulmuş hakikatini ifade etmek amacıyla kendini “öne ya da tarafa” yerleştirmek değil; daha çok onu “bilgi”, “hakikat”, “bilinç” ve “söylem” alanında nesne ve alet haline dönüştüren güç birimlerine karşı mücadele etmek.
Bu anlamda kuram kılgıyı ifade etmiyor, aktarmıyor, ya da onun kılgıya geçirilmesine hizmet etmiyor: kuram kılgının ta kendisi.
Kuram güce karşı bir mücadele, en görünmez ve en sinsi olduğu yerde onun ortaya çıkartılması ve altının kazılmasını amaçlayan bir mücadele. Bizim mücadelemiz “bilinci uyandırmak değil” (kitleler bilincin bir bilgi biçimi olduğunun bir süredir farkındalar; ve bilincin öznelliğe bir temel olarak alınması zaten burjuvazinin kendine biçtiği bir ayrıcalık), fakat gücü almak, takatini kesmek; bu mücadele, güç için çabalayanlarla yan yana gerçekleştirilen bir etkinlik, onların emniyetli bir mesafeden aydınlatılması değil. Bu “kuram” bu mücadelenin bölgesel sistemidir.
--Burjuva toplumu içinde kapitalist üretim sistemi içinde ve bu sistemin ürettiği ve dayattığı ideoloji içinde konumu
--Özel bir hakikati görünür kılma, kuşku duyulmadan alınan politik ilişkileri ortaya dökmeyi becerme düzeyince kendine özgü söylemi
1848den sonra, Komünden sonra, 1940tan sonra… Entelektüel, hakikati konuşma hakkı yasaklanmış olanlar adına, onu daha ancak görenlere hakikati söylüyordu; o vicdandı, hatipti, bilinçti.
Ortalık son kez birbirine girdiğinde, 1968 Mayısı, entelektüel kitlelerin artık bilgiyi edinmek için ona ihtiyaçları olmadığını keşfetti: onlar, mükemmelen biliyorlardı, hiç yanılsamadan; ondan çok daha iyi biliyorlardı ve kendilerini eksiksiz ifade edebiliyorlardı.
Ancak ortada bu söylemi tıkayan, engelleyen, geçersiz kılan bir güç sistemi var, kendini sadece apaçık sansür yetkisinde ortay koymakla kalmayan, aynı zamanda, bütün bir toplumsal ağ içine en derinlemesine ve en ince şekilde işleyen bir güç sistemi.
Entelektüelin rolü artık, ait olunan topluluğun boğulmuş hakikatini ifade etmek amacıyla kendini “öne ya da tarafa” yerleştirmek değil; daha çok onu “bilgi”, “hakikat”, “bilinç” ve “söylem” alanında nesne ve alet haline dönüştüren güç birimlerine karşı mücadele etmek.
Bu anlamda kuram kılgıyı ifade etmiyor, aktarmıyor, ya da onun kılgıya geçirilmesine hizmet etmiyor: kuram kılgının ta kendisi.
Kuram güce karşı bir mücadele, en görünmez ve en sinsi olduğu yerde onun ortaya çıkartılması ve altının kazılmasını amaçlayan bir mücadele. Bizim mücadelemiz “bilinci uyandırmak değil” (kitleler bilincin bir bilgi biçimi olduğunun bir süredir farkındalar; ve bilincin öznelliğe bir temel olarak alınması zaten burjuvazinin kendine biçtiği bir ayrıcalık), fakat gücü almak, takatini kesmek; bu mücadele, güç için çabalayanlarla yan yana gerçekleştirilen bir etkinlik, onların emniyetli bir mesafeden aydınlatılması değil. Bu “kuram” bu mücadelenin bölgesel sistemidir.
*Entellektüeller ve Güç, Foucoult ve Deleuze Arasında bir Konuşma, Bu metin Foucaultya ait, Başlık Deleuzeün konuşmasından bir ifade.
